Przypis nr 484

Koniec sławieński – uznawany jest przez wielu badaczy za najstarszą, obok terytorium kremla oraz dzielnic nerewskiej i ludyńskiej, część Nowogrodu Wielkiego. Pozostałości wczesnośredniowiecznej, drewnianej nawierzchni ulicy Michajłowej, odkryte w najgłębszej warstwie archeologicznej na danym obszarze, datowane są przez specjalistów na ok. 975 r. Warto też wspomnieć, iż właśnie w tej dzielnicy znajdował się tzw. Dwór Jarosławowy i Targ, najprawdopodobniej najwcześniej zasiedlone kwartały targowej strony miasta, w których od niepamiętnych czasów ogniskowało się życie gospodarcze i społeczne Nowogrodzian. Omawiany rejon zawdzięcza swoją nazwę dawnej słowiańskiej osadzie Sławno (vide: przypis 64). Koniec sławieński wzmiankowany jest w naszym źródle po raz pierwszy właśnie w opisie wydarzeń z 1202/1203 r. Najprawdopodobniej początkowo koniec sławieński obejmował całą targową stronę miasta. Na zachodzie jego naturalną granicę stanowiło koryto Wołchowa, a na południu – bieg wpadającej do niego w tym rejonie rzeczki Tarasowiec. Od wschodu omawianą dzielnicę ograniczała linia obwarowań miejskich. Od drugiej połowy XII stulecia, tj. od momentu wydzielenia się końca płotnickiego, północną rubieżą rejonu sławieńskiego była ulica Rogatica.