Przypis nr 526

Wyczulenie na niebezpieczeństwa, które mogą wyniknąć dla państwa z powodu konfliktu między osobami sprawującymi władzę lub wskutek rywalizacji w rodzie panującym, jest cechą charakterystyczną literatury staroruskiej w XII–XIII w. Zainteresowanie twórców z tego obszaru wspomnianą problematyką wynikało bezsprzecznie z sytuacji na Rusi – postępującego rozdrobnienia politycznego, osłabienia autorytetu wielkiego księcia kijowskiego i ogólnej destabilizacji stosunków między przedstawicielami coraz bardziej rozrodzonej dynastii Rurykowiczów. Los cesarstwa bizantyńskiego w 1204 r. miał zapewne stanowić pouczające exemplum dla ruskiego czytelnika.