Przypis nr 460

Koniec płotnicki – obszar, stanowiący północną część targowej strony Nowogrodu Wielkiego, na wschodzie przylegającą do linii umocnień miejskich, na zachodzie zaś dochodzącą do koryta Wołchowa, uznawany jest przez badaczy za jedną z najmłodszych dzielnic interesującego nas tu ośrodka. Swą nazwę zawdzięcza toponimowi Płotniki, wywodzącemu się od staroruskiego rzeczownika oznaczającego cieślę. Można więc przypuszczać, iż pierwotnie rejon ten był zamieszkany przez rzemieślników, specjalizujących się w obróbce drewna. W Latopisie nowogrodzkim pierwszym starszej redakcji, w opisie pożaru, który spustoszył rozległe połacie targowej części miasta w 1134/1135 r., wzmiankowany jest Ruczaj Płotnicki. Termin Płotniki odnajdujemy na kartach wspomnianego latopisu w narracji na temat wydarzeń z 1197/1198 r. Relatywnie późno, bo dopiero w 1368 r., w materiale źródłowym pojawia się natomiast określenie koniec płotnicki. Wielu badaczy skłonnych jest zatem przypuszczać, iż dzielnicę tę wydzielono z sąsiedniego końca sławieńskiego w drugiej połowie XII stulecia. Granica między oboma rejonami przebiegać miała wzdłuż zachowanej do naszych czasów ulicy o nazwie Rogatica.