Przypis nr 354

Cerkiew Trzystu Osiemnastu Świętych Ojców, zebranych na soborze w Nikei – najwcześniejsza wzmianka na temat tego przybytku, którą odnajdujemy w naszym źródle, pojawia się w opisie pożaru, który spustoszył koniec sławieński latem 1181 r. Zniszczona wówczas przez ogień, najprawdopodobniej drewniana świątynia została odbudowana już w roku następnym. Murowaną cerkiew ufundowała żona Jakima Stołbowicza w 1308/1309 r. Obiekt ten spłonął w 1419 r., dziesięć lat później zawalił się, a w 1430 r. został restytuowany z inicjatywy arcybiskupa nowogrodzkiego Eutymiusza II. Nowa budowla przetrwała do XVIII w. Jak podaje autor Latopisu nowogrodzkiego pierwszego starszej redakcji, cerkiew dedykowana trzystu osiemnastu Ojcom, którzy zebrali się na I soborze ekumenicznym w Nikei w 325 r., znajdowała się nieopodal dworu książęcego. Na tej podstawie wielu badaczy skłonnych jest zatem przyjmować, iż wzniesiono ją w rejonie Dworu Jarosławowego (vide: przypis 541).