Przypis nr 646

Koniec zagorodski – był niewątpliwie najmniejszą z pięciu dzielnic średniowiecznego Nowogrodu Wielkiego, obejmującą obszar między linią umocnień miejskich na zachodzie i murem Dziedzińca na wschodzie. Jego północną granicę wyznaczała ulica Legoszcza (ob. Ludogoszcza), a południową – zachowana do dnia dzisiejszego w nieomal niezmienionym układzie z XII w., ulica Pruska (Prusskaja). Omawiany rejon stanowił też jedyną część miasta, która nie posiadała bezpośredniego dostępu do Wołchowa – od rzeki oddzielał go całkowicie zespół nowogrodzkiego kremla. Do specyficznej lokalizacji końca, tj. położenia na tyłach ufortyfikowanego, otoczonego murami Dziedzińca, nawiązuje również określający go toponim: zagorodski, tzn. znajdujący się za grodem. Termin ten pojawia się w źródłach relatywnie późno. Autor Latopisu nowogrodzkiego pierwszego starszej redakcji wspomina o mieszkańcach końca zagorodskiego dopiero w narracji na temat niepokojów społecznych w ośrodku nad Wołchowem w 1217/1218 r. i 1219/1220 r.