Przypis nr 148

Cerkiew Zmartwychwstania Pańskiego (Uwierzenia Apostoła Tomasza) nad jeziorem Miaczino – najstarsza świątynia upamiętniająca Zmartwychwstanie Chrystusa musiała powstać nad jeziorem Miaczino już w pierwszych dekadach XII w. W naszym źródle odnajdujemy informację, że w lipcu 1136/1137 r. spłonął drewniany przybytek, będący częścią kompleksu klasztornego. Można przypuszczać, że monaster ten był wspólnotą żeńską. W najstarszym zabytku historiografii Nowogrodu Wielkiego czytamy bowiem o tym, iż w 1192/1193 r. zmarła jego zwierzchniczka – igumenia Maria, a na jej następczynię wybrano mniszkę Eudokię. Murowaną świątynię Zmartwychwstania Pańskiego ufundował na potrzeby klasztoru arcybiskup Martyriusz jesienią 1195 r. Prace budowlane, włącznie z oprawieniem głównych drzwi prowadzących do cerkwi, trwały przez cały rok. W 1463 r. przybytek uległ znacznemu uszkodzeniu. Rychło, staraniem mieszkańców okolicznych ulic, został jednak odbudowany i poświęcony powtórnie przez arcybiskupa Jonasza w 1464 r. Budowla dotrwała do czasów obecnych. Co więcej, zdaniem znawców zagadnienia, wzniesiono ją na fundamentach wcześniejszej, XII-wiecznej świątyni, wykorzystując nawet jej zachowane fragmenty i powielając założenia architektoniczne. Tuż obok omawianej cerkwi znajduje się druga, mniejsza kamienno-ceglana świątynia, dedykowana św. Janowi Miłosiernemu. Oba zabytki mają obecnie postać zabezpieczonych ruin, z zamurowanymi otworami okiennymi i wejściowymi.