Przypis nr 189

Cerkiew Apostołów Piotra i Pawła na Sławnie (na Wzgórzu) – budowę pierwszej, najprawdopodobniej drewnianej cerkwi, dedykowanej św. św. Piotrowi i Pawłowi, w końcu sławieńskim autorzy naszego źródła datują na rok 1146/1147. Miała ona zatem powstać w tym samym czasie, w którym ponownie oddano do użytku świątynię proroka Eliasza, zniszczoną pożarem w 1144/1145 r. W tym miejscu warto zauważyć, iż oba wspomniane obiekty sakralne znajdują się niezwykle blisko siebie: według współczesnych szacunków, dzieli je zaledwie 30 metrów. W 1192/1193 r. przybytek św. św. Piotra i Pawła miał zapłonąć wskutek uderzenia pioruna. Już w 1193/1194 r. na Wzgórzu wzniesiono kolejną drewnianą cerkiew, poświęconą dwóm apostołom. Autorzy Latopisu nowogrodzkiego pierwszego starszej redakcji – być może, dla odróżnienia od innych świątyń nowogrodzkich pod tym wezwaniem – nadali jej przydomek Żywogłoża, nawiązujący najprawdopodobniej do osoby fundatora. Budowę murowanej cerkwi, dedykowanej apostołom Piotrowi i Pawłowi, zainicjował w 1367 r. pewien Nowogrodzianin o imieniu Łazuta. Obiekt był kilkakrotnie przebudowywany w XVI–XVII w.